Obraz przedstawia siedzącą Polinezyjkę, trzymającą na kolanach dziecko. Obok niej stoi kolejne dziecko, trzymając zabawkę. Postacie oddane są w charakterystyczny dla Gauguina sposób uproszczonymi formami oraz odważnymi, nasyconymi kolorami, szczególnie głębokimi odcieniami niebieskiego i zielonego sukni kobiety i tła. Oświetlenie jest miękkie, nadając scenie delikatnego, niemal eterycznego charakteru. To tak, jakbym był świadkiem cichej chwili domowej, czułego spojrzenia na kulturę tak odmienną od mojej.

Wyraz twarzy kobiety jest spokojny, niemal stoicki, podczas gdy twarze dzieci są bardziej ożywione, co wskazuje na ciekawość i być może odrobinę niepokoju. Kompozycja jest dobrze wyważona, postacie rozmieszczone w sposób, który przyciąga wzrok w poprzek płótna. Użycie koloru przez Gauguina jest uderzające; kontrastujące odcienie postaci na stonowanym tle tworzą poczucie głębi i nacisku. Obraz jest mocnym przykładem fascynacji Gauguina ludźmi i kulturą Południowego Pacyfiku, przekazując poczucie egzotyki, ale także poczucie ludzkiego połączenia.