Tabloda, kucağında bir çocuk tutan, oturan bir Polinezya kadını tasvir ediliyor. Yanında, bir oyuncak tutan başka bir çocuk duruyor. Figürler, Gauguin'in karakteristik basitleştirilmiş formları ve cesur, doygun renkleriyle, özellikle kadının elbisesinin ve arka planın derin mavileri ve yeşilleriyle işlenmiştir. Aydınlatma yumuşaktır ve sahneye nazik, neredeyse dünyevi bir his verir. Sanki, benimkinden çok farklı bir kültüre ait, sessiz bir ev ortamına, nazik bir bakışa tanık oluyorum.

Kadının ifadesi, merak ve belki de bir miktar endişeyi ima eden çocukların yüzleri daha canlıyken, sakin, neredeyse stoiktir. Kompozisyon dengelidir, figürler tuval boyunca gözü çekecek şekilde düzenlenmiştir. Gauguin'in renk kullanımı çarpıcıdır; figürlerin donuk arka plana karşı zıt tonları derinlik ve vurgu hissi yaratır. Tablo, Gauguin'in Güney Pasifik'in insanlarına ve kültürüne olan hayranlığının güçlü bir örneğidir, egzotizm duygusunu, aynı zamanda bir insanlık bağını ifade eder.