Η ζωγραφική απεικονίζει μια Πολυνήσια γυναίκα καθισμένη, να κρατά ένα παιδί στην αγκαλιά της. Δίπλα της, ένα άλλο παιδί στέκεται, κρατώντας ένα παιχνίδι. Οι φιγούρες αποδίδονται με τα χαρακτηριστικά απλοποιημένα σχήματα και τα τολμηρά, κορεσμένα χρώματα του Gauguin, ιδιαίτερα τα βαθιά μπλε και πράσινα του φορέματος της γυναίκας και του φόντου. Ο φωτισμός είναι απαλός, δίνοντας μια απαλή, σχεδόν αιθέρια αίσθηση στη σκηνή. Είναι σαν να είμαι μάρτυρας μιας ήσυχης στιγμής οικιακής ζωής, μια τρυφερή ματιά σε έναν πολιτισμό πολύ διαφορετικό από τον δικό μου.

Η έκφραση της γυναίκας είναι γαλήνια, σχεδόν στωική, ενώ τα πρόσωπα των παιδιών είναι πιο ζωηρά, υπονοώντας περιέργεια και ίσως μια αίσθηση φόβου. Η σύνθεση είναι καλά ισορροπημένη, οι φιγούρες είναι διατεταγμένες με τρόπο που τραβάει το βλέμμα σε όλο τον καμβά. Η χρήση χρώματος από τον Gauguin είναι εντυπωσιακή. Οι αντιθετικές αποχρώσεις των φιγούρων έναντι του σιωπηλού φόντου δημιουργούν μια αίσθηση βάθους και έμφασης. Ο πίνακας είναι ένα ισχυρό παράδειγμα της γοητείας του Gauguin για τους ανθρώπους και τον πολιτισμό του Νότιου Ειρηνικού, μεταδίδοντας μια αίσθηση εξωτισμού, αλλά και μια αίσθηση ανθρώπινης σύνδεσης.