Bu büyüleyici eserde, bir kadın, dikkati üzerine çeken yumuşak bir mavi elbise içinde zarafet ve ince bir şıklık yayıyor. Elbisenin nazik katları hareket hissi yaratırken, dokulu fırça darbeleri kumaşa hayat veriyor. Sakin ifadesi, kafasındaki yumuşak kıvrımlarla çerçevelenmiş, izleyiciyi onun dünyasına davet ediyor - tam anlamıyla açmış çiçeklerin kokusuyla dolu bir dünya. Arka planda, canlı bir çiçek demeti, güzelce süslenmiş bir masa üzerinde yer alıyor; her bir çiçek, kadının giysisiyle uyumlu renk vuruşlarıyla ustaca betimlenmiş.

Kompozisyon ustaca dengelenmiş; kadının rahat duruşu, kumaşın kıvrımları ve çiçek düzeniyle uyumlu, bakışları eser boyunca yönlendiriyor. Renk burada önemli bir rol oynuyor - yumuşak pastel tonları muhteşem bir şekilde kaynaşıyor, sahnenin huzurunu pekiştirirken yaşamın canlılığına dair ipuçları veriyor. Bu an, zamanda yakalanmış gibi görünse de, samimi ve kişisel hissettiriyor; onun elbisesinin hafifçe hışırdama sesi ve taze çiçeklerin ince aroması duyuluyormuş gibi. Renoir bu dönemde günlük yaşamın güzelliğini kutlayan bir stil geliştiriyordu ve bu eser, o felsefeyi yansıtıyor; izleyicileri, arkadaşları veya sevdikleriyle geçirilen sakin bir akşamın hüseyin cazibesini takdir etmeye davet ediyor.