Eteryel bir mistisizmle sarılı bir sahne, bu görsel eser huzur verici bir dünyaya götürüyor, burada doğaüstü şeyler insan deneyimiyle buluşuyor. Merkezin figürleri—toprak tonlarında akan bir elbiseyle giyinmiş bir kadın ve parlayan zırh giyen bir şövalye—duygusal bir tezat oluşturarak öne çıkıyor. Kadın, ince özellikleri ve samimi bakışlarıyla, şövalyeye yalvaran bir ifadeyle elini uzatıyor. Şövalye ise metalik yüzeyinin her tarafında sukunete bürünmüş gibi görünüyor; bu, görev ve arzu arasında tıkanmış bir durumda. Etraflarını saran gizemli bir ormanın yoğun arka planı gölgelerle dolu olup, bu samimi iletişime derinlik ve biraz rahatsızlık katıyor; birbiriyle dolanan yapraklar, sanki canlı, sıkışmış duyguları yansıtıyormuş gibi görünüyor.

Waterhouse, doğal bir atmosfer yaratmak için zengin bir renk paleti kullanıyor—toprak yeşilleri, ayaklarının altındaki soluk pembe güllerle harmanlanmış. Işık, ağaçların arasından geçerek, çifte başka bir dünyadan gelen bir parıltı veriyor ve anın duygusal etkisini artırıyor. Onların özlem yükünü hissetmemek imkânsız; sessiz ama hissedilir bir bağ, zamanın ötesine geçerken, eski aşk ve acı kader hikâyelerini fısıldıyor gibi. Bu, mitolojinin özünü yakalıyor, büyüleyicilerin ve kahramanlığın anlatılarından ilham alıyor; sanatçının dokunaklı bir mitik yankı yaratma yeteneğinin bir kanıtı olarak izleyicileri derin düşüncelere daldırıyor.