Bu samimi pastoral sahne, sığ sularda duran bir inek ve buzağının sakin anını yakalar; çevresi sıcak kahverengiler ve ince yeşillerle çevrelenmiş yumuşak toprak tonlarıyla doludur. Fırça darbeleri gevşek, neredeyse eskiz gibi ama amaca yönelik; suda ve hayvanları çevreleyen otlarda nazik bir hareket hissi yaratır. Sanatçı, dinginlik ve samimiyet veren mat bir renk paleti kullanır, bu da tablonun yüzeyindeki dokusal zenginlikle kontrast oluşturur. Kompozisyon, iki hayvanı birbirine yakın merkeze yerleştirerek anne ile yavru arasındaki sevgi dolu bağı güçlendirir; bulanık arka plan ise huzurlu bir kırsal manzarayı soyutlamaya doğru kaydırır.

Yakından bakıldığında, sanatçının doğal formları hassas duygusal bir yaklaşımla, keskin gerçekçilik yerine temsil etme bağlılığı hissedilir. Sahne hem tanıdık hem de rüya gibi bir his verir; izleyiciyi doğadaki sessiz anları ve günlük kırsal yaşamın basit güzelliğini düşünmeye davet eder. 1880'lerin ortasında yapılmış bu eser; detaylı temsil yerine ruh hali ve renk üzerine vurgu yaparak, yenilikçi teknikler ve ifade dolu fırça darbeleriyle konunun özünü yakalama sanatçının evrilen yaklaşımını öne çıkarır.