Αυτή η οικεία αγροτική σκηνή αιχμαλωτίζει τη γαλήνια στιγμή μιας αγελάδας και του μοσχαριού της που στέκονται σε ρηχά νερά, περιβαλλόμενα από απαλούς γήινους τόνους κυριαρχούμενους από ζεστά καφέ και διακριτικά πράσινα. Οι πινελιές είναι χαλαρές, σχεδόν σαν σκίτσο, αλλά με σκοπό· δημιουργούν ένα αίσθημα απαλής κίνησης στο νερό και τα χόρτα που πλαισιώνουν τα ζώα. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια μετρημένη παλέτα που προσδίδει ηρεμία και οικειότητα, σε αντίθεση με τον πλούσιο υφασμάτινο χαρακτήρα της επιφάνειας του πίνακα. Η σύνθεση τοποθετεί τα δύο ζώα κοντά το ένα στο άλλο στο κέντρο, ενισχύοντας τον τρυφερό δεσμό μεταξύ μητέρας και νεογνού, ενώ το ασαφές φόντο υπονοεί ένα ήσυχο αγροτικό τοπίο που εξασθενεί προς την αφαίρεση.

Κοιτάζοντας πιο προσεκτικά, νιώθει κανείς την αφοσίωση του καλλιτέχνη να απεικονίσει τις φυσικές μορφές με συναισθηματική λεπτότητα παρά με ακριβή ρεαλισμό. Η σκηνή φαίνεται τόσο οικεία όσο και ονειρική, προσκαλώντας τους θεατές να σκεφτούν τις ήσυχες στιγμές στη φύση και την απλή ομορφιά που βρίσκεται στην καθημερινή αγροτική ζωή. Το έργο, ζωγραφισμένο στα μέσα της δεκαετίας του 1880, προαναγγέλλει τις μετέπειτα εξελίξεις στον μετα-ιμπρεσιονισμό, δίνοντας έμφαση στη διάθεση και το χρώμα αντί για την αναλυτική απεικόνιση, αναδεικνύοντας την εξελισσόμενη προσέγγιση του καλλιτέχνη στην απόδοση της ουσίας των θεμάτων του μέσω καινοτόμων τεχνικών και εκφραστικών πινελιών.