Αυτό το συγκινητικό έργο αποτυπώνει μια οικεία στιγμή μεταξύ μητέρας και κόρης σε ένα πλούσιο φυσικό τοπίο. Οι μορφές τοποθετούνται στο κέντρο με σταθερή και απλή απόδοση, προσφέροντας μια ειλικρινή και άμεση συναισθηματικότητα. Το σκούρο μπλε φόρεμα της μητέρας αντιπαραβάλλεται με το ζεστό κοραλλί ένδυμα της κόρης, τονίζοντας τόσο τον δεσμό τους όσο και τις ξεχωριστές τους ταυτότητες. Το φόντο, με πράσινα δέντρα, μια απομακρυσμένη καλύβα και εκτεταμένο ουρανό, είναι ζωγραφισμένο με φαρδιές, υφασμάτινες πινελιές που δημιουργούν μια αίσθηση ζωντάνιας πέρα από τις μορφές.

Η χρήση έντονων, κορεσμένων χρωμάτων και επίπεδης προοπτικής δημιουργεί μια σχεδόν μυστικιστική ατμόσφαιρα, προσκαλώντας τον θεατή σε έναν κόσμο όπου το συναίσθημα εναρμονίζεται με τη μορφή και το τοπίο. Το αυστηρό και καισαριανό πρόσωπο της μητέρας έρχεται σε αντίθεση με τη νεανική γαλήνη της κόρης, μεταφέροντας μια αφήγηση ανθεκτικότητας, παράδοσης και συνέχειας. Ο τρόπος που το χέρι της κόρης ακουμπά απαλά στον πήχη της μητέρας εκφράζει τρυφερότητα και προστασία. Δημιουργημένο το 1900, το έργο αυτό αποδεικνύει το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη για εξωτικά και οικογενειακά θέματα και παρουσιάζει την αριστοτεχνία του στη χρήση του χρώματος και της σύνθεσης — οικείο και παράλληλα παγκόσμιο στην συναισθηματική του επίδραση.