Deze intieme pastorale scène vangt het rustige moment van een koe en haar kalf die in ondiep water staan, omringd door zachte, aardse tinten die worden gedomineerd door warme bruintinten en subtiele groenen. De penseelstreken zijn losjes, bijna schetsachtig, maar wel doelgericht; ze creëren een gevoel van zachte beweging in het water en het gras rondom de dieren. De kunstenaar gebruikt een gedempaletten die kalmte en intimiteit uitstralen en contrasteren met de rijke textuur van het schilderoppervlak. De compositie plaatst de twee dieren dicht bij elkaar in het midden, waarmee de tedere band tussen moeder en jong wordt versterkt, terwijl de wazige achtergrond een vredig landelijk landschap suggereert dat naar abstractie neigt.

Bij nadere beschouwing voel je de toewijding van de kunstenaar om natuurlijke vormen met emotionele subtiliteit te verbeelden in plaats van met precieze realiteit. Het tafereel voelt zowel bekend als droomachtig aan, en nodigt de kijker uit om stil te staan bij rustige momenten in de natuur en de eenvoudige schoonheid van het dagelijkse landelijke leven. Geschilderd halverwege de jaren 1880, voorspelt dit werk latere ontwikkelingen in het postimpressionisme door de nadruk op stemming en kleur boven gedetailleerde weergave, en benadrukt het de groeiende benadering van de kunstenaar om de essentie van zijn onderwerpen te vangen met innovatieve technieken en expressieve penseelstreken.