Het schilderij trekt je naar binnen; een maanverlichte hemel, de diepe blauwen en indigo's wervelen boven het silhouet van een kerk. Het gebouw zelf, een solide aanwezigheid, rijst op uit een wereld die gewassen is in gedempte bruinen en roden. De penseelstreken, kort en energiek, geven de scène een textuur, bijna tastbare kwaliteit. Het is alsof je je hand uit kunt strekken en de ruwe steen van de muur kunt voelen, de koele lucht van de nacht. Een lamp werpt een warme, gouden gloed, een kleine vuurtoren van licht tegen de duisternis. De compositie is sterk, met de torenspits van de kerk die fungeert als een verticale tegenhanger van de horizontale lijnen van de muur en de weg. Er is een gevoel van stilte, een stille eerbied, alsof de wereld is stilgezet om getuige te zijn van de schoonheid van de nacht.