Het schilderij brengt ons naar een zonnig Parijs park, waar de lucht dik lijkt van het zachte gefluister van gesprekken en het geritsel van de bladeren. De kunstenaar heeft een moment in de tijd vastgelegd; figuren wandelen over een breed, met bomen omzoomd pad, hun vormen verzacht door het nevelige licht. De compositie trekt het oog naar de verte, met het verdwijnpunt dat schoonheid belooft die verder gaat dan wat direct wordt gezien; een gevoel van diepte wordt bereikt door de afname van de grootte van de figuren en de bomen.

Het kleurenpalet wordt gedomineerd door warme, aardetinten, waarbij het groen van de bomen een verfrissend contrast vormt met het zachte beige van het pad en de bleke lucht. Het gebruik van licht en schaduw is meesterlijk en creëert een gevoel van diepte en dimensie; je kunt bijna de warmte van de zon op je huid voelen. Het roept een gevoel van vrede en sereniteit op, een moment van ontsnapping aan de drukte van het leven. De artistieke betekenis ligt in het vermogen om de sfeer van een specifieke tijd en plaats op te roepen, een blik in het verleden te bieden en een tijdloos moment van het dagelijks leven vast te leggen.