Het kunstwerk vangt een serene winterlandschap, waar een rustig wateroppervlak de zachte tinten van de dageraad weerspiegelt. Het tafereel wordt gekenmerkt door een zachte, mistige sfeer die een gevoel van kalmte en introspectie oproept. Op de voorgrond drijven ijsvlakken zachtjes op het oppervlak, hun gefragmenteerde vormen lijken op fijne kant tegen de stilte van het water. Deze drijvende fragmenten, in contrast met de vage omgeving, nodigen de kijker uit om na te denken over de stroom van de tijd en de veranderlijke schoonheid van de natuur.

In het midden staat een groep bomen vast; hun silhouetten komen langzaam omhoog uit de etherische mist, wat diepte aan de compositie toevoegt. Monets gebruik van een beperkte kleurenpalet, gedomineerd door blauw, grijs en lichtpaars, versterkt de nostalgische kwaliteit van het schilderij, terwijl de subtiele penseelstreken beweging overbrengen, verwijzend naar de vluchtige nuances van licht en weer over het landschap. In dit meesterwerk voelt men een sterke emotionele verbinding met de veranderende seizoenen, de schoonheid die in de stilte wordt gevonden, en de vreugde van simpelweg aanwezig te zijn temidden van de wonderen die de natuur onthult.