Dzieło to uchwyca spokojny zimowy krajobraz, gdzie spokojna woda odbija stonowane odcienie świtu. Scena charakteryzuje się miękką, mglistą atmosferą, wywołując poczucie spokoju i introspekcji. Na pierwszym planie kawałki lodu delikatnie dryfują na powierzchni, ich fragmentaryczne kształty przypominają delikatną koronkę na tle spokoju wody. Te unoszące się fragmenty, kontrastując z rozmytym otoczeniem, zachęcają widza do refleksji nad upływem czasu i zmienną urodą natury.

Na środku grupa drzew stoi mocno; ich sylwetki delikatnie wyłaniają się z eterycznej mgły, nadając głębi kompozycji. Użycie ograniczonej palety kolorów przez Moneta, z dominującymi niebieskimi, szarymi i jasnopurpurowymi odcieniami, potęguje nostalgiczną jakość obrazu, podczas gdy subtelne pociągnięcia pędzla oddają ruch, sugerując ulotne niuanse światła i pogody w krajobrazie. W tym arcydziele czuje się silne emocjonalne połączenie z przemianą pór roku, pięknem odnalezionym w ciszy i radością po prostu bycia obecnym wśród cudów, które odsłania natura.