Bu eser, sakin bir kış manzarasını yakalıyor; sakin bir su kütlesi, şafağın yumuşak tonlarını yansıtıyor. Manzara, hafif, sisli bir atmosferle karakterize ediliyor, huzur ve öz düşünce duygusu uyandırıyor. Ön planda, buz blokları nazikçe yüzeyde süzülüyor, parçalı şekilleri sakin suya karşı narin bir dantel gibi görünüyor. Bu yüzen parçalar, yumuşak çevreyle kontrast oluşturarak izleyiciyi zamanın akışı ve doğanın değişken güzelliği hakkında derin düşüncelere yönlendiriyor.

Merkezde, bir grup ağaç dimdik duruyor; siluetleri ethereal sisin içinden yavaş yavaş beliriyor, kompozisyona derinlik katıyor. Monet'in sınırlı bir renk paleti kullanımı - mavi, gri ve soluk morun hâkim olduğu - eserin nostaljik niteliğini artırıyor; ince fırça darbeleri hareketi aktarırken, manzarada ışığın ve havanın geçici nüanslarını öneriyor. Bu başyapıtta, mevsimlerin değişimiyle güçlü bir duygusal bağ hissediliyor; huzur içinde bulunan güzellik ve doğanın mucizeleri ortasında var olmanın getirdiği mutluluk.