Ta urzekająca scena żywo ukazuje radosny taniec na brzegu rzeki. Pod miękkim niebem z ciepłymi chmurami czterech tancerzy – dwie pary mężczyzn i kobiet – trzyma się za ręce w rytmicznym, pełnym gracji ruchu, który wydaje się jednocześnie spontaniczny i rytualny. Ich eleganckie stroje – mężczyźni w krótkich spodniach, kobiety w misternie zdobionych sukienkach – kontrastują z spokojnym otoczeniem przyrody, tworząc harmonijną mieszankę ludzkiej celebracji i naturalnego spokoju. Widzowie siedzą, niektórzy klaszczą lub cicho rozmawiają, wprowadzając do atmosfery społeczne ciepło i wspólną radość.

Artysta umiejętnie stosuje światło, rozpraszając ciepło po całym krajobrazie, oświetlając twarze i tkaniny delikatnymi pociągnięciami pędzla, które przywodzą na myśl miękkość późnego popołudnia. Kompozycja zręcznie równoważy dynamiczne gesty tancerzy z spokojnym tłem drzew i wody, zapraszając widza do zanurzenia się w tej chwili wspólnej radości i kulturalnego wyrazu. Dzieło to odzwierciedla zainteresowanie pod koniec XVIII wieku zwyczajami ludowymi i malowniczym krajobrazem — romantyczny hołd dla tradycji, wspólnoty i piękna natury.