W tej uderzającej kompozycji uwagę widza przykuwa natychmiast szara scena, która rozgrywa się w słabo oświetlonej przestrzeni. Szczegóły architektoniczne, z ich rustykalnym urokiem, sugerują starożytny targ, przesycony historią i obciążony złożonościami — niepokojąca narracja ożywa. Odcienie ochry i stonowane odcienie ziemi dominują na palecie, zapraszając do głębokiego poczucia melancholii, które jest zarówno poruszające, jak i nawiedzające. Postacie, szczególnie kobiety kurczowo zgarbione na pierwszym planie, opowiadają historie wyryte na ich wyrazach twarzy; prawie słychać ich szeptane lęki i spokojne postanowienia w obliczu brutalnych prawd ich istnienia. Artuklarne draperie spływające po ich ciałach kontrastują z surową nagością jednej postaci, przyciągając uwagę do ich wrażliwości i dehumanizacji, z którymi muszą się zmagać w takim środowisku. To taniec napięcia pomiędzy twardością rzeczywistości a pięknem ludzkiej formy.

W miarę zgłębiania tematu, kompozycja ujawnia niesamowitą grę świateł i cieni, co zwiększa głębię sceny i kieruje wzrok w stronę okna, gdzie inna postać obserwuje. Ten moment obserwacji zaprasza widza do dialogu — co widzi? Co czuje? Kontekst historyczny XIX wieku wyłania się stąd; był to czas, gdy egzotyka Wschodu fascynowała artystów zachodnich, chociaż często przez soczewkę pozbawioną zrozumienia i wrażliwości. Praca Gérôme'a przekracza zwykłą reprezentację, zmuszając nas do stawienia czoła nieprzyjemnym prawdom na temat władzy, agencji i wyraźnych nierówności tkwiących w tkance społeczeństwa. Emocjonalna rezonans utrzymuje się, nakłaniając nas, abyśmy nie tylko przyglądali się, ale także zastanawiali się nad narracjami, które historia często próbuje zaciemnić.