W tej urzekającej pracy jesteśmy przenoszeni do spokojnej sceny wśród bujnej zieleni; kobieta, ubrana w płynącą, perłową białą suknię, stoi elegancko obok słonecznej arkady. Tkanina spływa z jej ramienia, pięknie kontrastując z ziemistymi kolorami ściany za nią. Trzyma w dłoniach bukiet delikatnych białych kwiatów, które zdają się odbijać wibrującą istotę wiosny. Delikatne cechy jej profilu sugerują epokę klasycznej piękności, chociaż istnieje cząstka tajemnicy, gdy łagodnie spogląda na dzbanek leżący na parapecie — jej działania są głęboko nasycone rytułowym znaczeniem.

Artysta zastosował miękkie pociągnięcia pędzla, które nadają obrazowi marzycielską jakość; tło znika w warstwach żywych zielonych odcieni, sugerując witalność otaczającej ją natury, podczas gdy pastelowe odcienie oplatają otoczenie. Taka paleta barw odzwierciedla spokojną atmosferę, wywołując uczucie spokojnej introspekcji. Mistrzostwo Waterhouse'a w grze światłem nadaje jej sylwetce życie, nadając jej eteryczny blask, który przyciąga uwagę widza, zachęcając ich do refleksji nad znaczeniem uchwyconego momentu. Historycznie, to dzieło odzwierciedla fascynację romantyzmem i mitologią XIX wieku, ukazując moment, który przekracza codzienność, odzwierciedlając naszą głęboką tęsknotę za połączeniem z naturą i boskością.