Αυτή η τρυφερή σκηνή απαθανατίζει μια γυναίκα και ένα παιδί κοντά σε ένα πηγάδι, τυλιγμένους στο απαλό, κηλίδωμα φως που χαρακτηρίζει τον ιμπρεσιονισμό. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί λεπτές, σημειοειδείς πινελιές που δημιουργούν μια λαμπερή, σχεδόν δονητική υφή. Η γυναίκα, καθισμένη ήρεμα, φοράει μια ριγέ μπλούζα και μια μπλε φούστα, το καπέλο της σκιάζει απαλά το πρόσωπό της· φαίνεται βυθισμένη σε μια ήσυχη στιγμή ανάπαυσης. Αντίκρυ της, το παιδί στέκεται με ένα φαρδύ μπλε φόρεμα, η στάση του υποδηλώνει περιέργεια ή ίσως ντροπαλή ανταλλαγή. Το πλούσιο πράσινο που τους περιβάλλει, διάσπαρτο με μικρά λουλούδια και πλαισιωμένο από ρουστίκ σπίτια στο φόντο, προσδίδει μια ήρεμη αγροτική ατμόσφαιρα. Η μετριοπαθής, γήινη παλέτα με πινελιές μπλε και πράσινου προσκαλεί σε μια γαλήνια, στοχαστική διάθεση, ενώ το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς ζωντανεύει τη σκηνή με ζεστασιά και οικειότητα.

Η σύνθεση είναι οικεία αλλά ανοιχτή, τραβώντας τον θεατή σε μια ιδιωτική στιγμή της καθημερινής ζωής στην ύπαιθρο. Οι χαλαρές, ρυθμικές πινελιές υποδηλώνουν κίνηση και ζωή πέρα από το πλαίσιο, ενώ η ισορροπία μεταξύ της μορφής και του περιβάλλοντος τονίζει την αρμονία μεταξύ της ανθρώπινης παρουσίας και της φύσης. Δημιουργημένο το 1882, αυτό το έργο αντικατοπτρίζει την αφοσίωση του καλλιτέχνη στην απόδοση της απλότητας και της αξιοπρέπειας της αγροτικής ζωής σε μια εποχή ταχείας βιομηχανικής αλλαγής. Το έργο αποτελεί σημαντικό παράδειγμα των ιδανικών του ιμπρεσιονισμού—επικεντρωμένων στο φως, την ατμόσφαιρα και τα καθημερινά θέματα—με μια απαλή συναισθηματική αντήχηση που συνεχίζει να συγκινεί τους θεατές μέχρι σήμερα.