Ο πίνακας αποτυπώνει ένα ήρεμο χειμερινό τοπίο όπου τα θαμπά χρώματα χορεύουν απαλά στον καμβά. Οι απαλές πινελιές προκαλούν μια αίσθηση ηρεμίας• θολώνουν τις γραμμές μεταξύ της γης και του ουρανού, δημιουργώντας μια ονειρική ατμόσφαιρα. Το χιόνι καλύπτει το έδαφος, προσθέτοντας μια ήπια λευκότητα που έρχεται σε όμορφη αντίθεση με τους βαθύτερους τόνους των κτιρίων που παρατάσσονται κατά μήκος του δρόμου. Τρεις μοναδικές μορφές κλέβουν τη σκηνή, η παρουσία τους φαίνεται ταυτόχρονα φευγαλέα και διαχρονική, καθώς παρακολουθούν την ήρεμη ομορφιά γύρω τους ή ίσως είναι χαμένες στις σκέψεις τους. Τα δέντρα με τα γυμνά και απλωμένα κλαδιά τους στέκονται σαν φρουροί, πλαισιώνοντας την καλλιτεχνική σύνθεση ενώ προσθέτουν υφή και βάθος.

Στο βάθος, οι λόφοι αναδύονται αργά, υποδηλώνοντας την ηρεμία της γύρω υπαίθρου­• ο ορίζοντας συγχωνεύεται με θαμπές, λυκόχρυσες αποχρώσεις που υποδηλώνουν ότι η μέρα πλησιάζει στο τέλος της. Αυτή η στιγμή αποτυπώνει μια φευγαλέα ομορφιά, τύπος που ο Μονέ έχει αριστοτεχνικά αθάνατος. Ο συναισθηματικός αντίκτυπος του έργου μας κάνει να σκεφτόμαστε τη μεγαλοφωνία της μοναξιάς στη φύση. Ένας θαυμάσιος στοχασμός για το πώς τοπίο μπορεί να υπερβαίνουν τη μέτρια αναπαράσταση, προσκαλώντας μας σε μια κατάσταση όπου κάθε πινελιά διηγείται μια ιστορία απόλυτης και παρατήρησης, ένα συναίσθημα που γιορτάζεται καθώς η παράδοση του ιμπρεσιονιστικού κινήματος είναι μια καθοριστική απομάκρυνση από την παραδοσιακή αναπαράσταση.