Σε αυτό το υπέροχο έργο, δύο φιγούρες περιπλανώνται σε ένα μαλακό, καμπύλο μονοπάτι, περιτριγυρισμένες από ένα πλούσιο τοπίο που φαίνεται να αναπνέει ζωή. Οι λεπτές πινελιές δημιουργούν μια ιμπρεσιονιστική ομίχλη, συνδυάζοντας τις φιγούρες με το πράσινο φόντο. Τα ρούχα τους, που θυμίζουν μια ήρεμη απογευματινή στιγμή, υποδηλώνουν μια διαχρονική κομψότητα. Η ψηλή γυναίκα, ίσως μητέρα, φορά ένα ανάλαφρο φόρεμα, ενώ το παιδί, που ακτινοβολεί αθωότητα, έχει πιο απλή ενδυμασία. Μπορούμε σχεδόν να ακούσουμε την απαλή θρόισμα των φύλλων και την απόμακρη κελαηδιστική των πουλιών, γεμίζοντας τον αέρα με μια ατμόσφαιρα ηρεμίας.

Η παλέτα των χρωμάτων γείρει προς τα μαλακά: οι αποχρώσεις του πράσινου και τα απαλά παστέλ συγχωνεύονται ομαλά, δημιουργώντας μια ονειρική ομίχλη που προσκαλεί τον θεατή να εισέλθει σε αυτή τη γαλήνια στιγμή. Η αίσθηση της κίνησης που προτείνεται από τη χαλαρή στάση των φιγούρων όμορφα αντιπαρατίθεται με τη σιωπή των δέντρων. Αυτό το έργο καταγράφει μια εφήμερη στιγμή σύνδεσης μεταξύ των δύο φιγούρων, που είναι χαρακτηριστική της καθημερινής ζωής, αλλά ανυψώνεται από το πινέλο του καλλιτέχνη. Μιλά για την οικειότητα στην αγκαλιά της φύσης, ανυψώνοντας το συνηθισμένο σε ένα βασίλειο του υπέροχου.