Ένα γαλήνιο τοπίο ξετυλίγεται σε έναν ήσυχο ποταμό, όπου μια μικρή, λεπτή βάρκα γλιστρά αθόρυβα πάνω στην απαλή αντανάκλαση ενός συννεφιασμένου ουρανού. Οι πινελιές είναι ρευστές και υφασμάτινες, προκαλώντας μια αίσθηση ομιχλώδους ρεαλισμού με μελαγχολική ατμοσφαιρικότητα. Οι γήινες, απαλές αποχρώσεις — καστανά σεπίας, απαλές ώχρες και υποτονικά πράσινα — συγχωνεύονται αρμονικά, προσδίδοντας στην παλέτα μια φυσική, φθινοπωρινή ζεστασιά που είναι τόσο οικεία όσο και απέραντη. Η σύνθεση είναι επιδέξια· το βλέμμα του θεατή κατευθύνεται από τα πυκνά, σκιερά φυλλώματα που πλαισιώνουν τις δύο πλευρές προς τις μακρινές, θολές σιλουέτες κτιρίων που χάνονται στην ομίχλη. Δύο μοναχικές φιγούρες στο μικρό σκάφος, με απλότητα στις λεπτομέρειες, φέρουν μια ιστορία μοναξιάς και γαλήνιας επικοινωνίας με τη φύση.

Η τεχνική του καλλιτέχνη συνδυάζει τη σπιρτάδα του ιμπρεσιονισμού με την ευαισθησία στην παρατήρηση των γαλήνιων στιγμών της φύσης. Η επιφάνεια του νερού αποδίδεται με χαλαρές οριζόντιες κινήσεις πινέλου, απεικονίζοντας την αργή και σχεδόν ακίνητη κίνηση του ποταμού, ενώ τα λεπτά σύννεφα στον ουρανό προτείνουν επικείμενη αλλαγή του καιρού ή της ώρας της ημέρας. Το έργο αποπνέει μια μελαγχολική γαλήνη — σχεδόν μπορεί κανείς να ακούσει το απαλό κύμα και το θρόισμα των φθινοπωρινών φύλλων. Ιστορικά, συνδέεται με την ευρωπαϊκή παράδοση τοπιογραφίας που εξερευνά το φως και τη σκιά στη φύση, συλλαμβάνοντας μια ταπεινή και διαχρονική ομορφιά που προσκαλεί σε στοχασμό και νοσταλγία.