Przedstawiona scena rozgrywa się na spokojnej rzece, gdzie mała, smukła łódka delikatnie przesuwa się po spokojnej tafli wody odbijającej szare, pochmurne niebo. Pociągnięcia pędzla są płynne i teksturowane, wywołując uczucie mglistości i nastrojowej melancholii. Paleta barw to stonowane odcienie ziemi — sepia, delikatne ochry i przytłumione zielenie, które harmonijnie się ze sobą łączą, tworząc naturalne, jesienne tony, które emanują zarówno intymnością, jak i przestrzenią. Kompozycja jest mistrzowska – ciemne, gęste zarośla po bokach kierują wzrok widza ku rozmytym sylwetkom odległych budynków skąpanych w mgle. W łódce znajdują się dwie postacie, których detale są minimalistyczne, lecz ich obecność nadaje obrazowi głęboki wymiar samotności i cichej więzi z naturą.

Technika artysty łączy impresjonistyczną spontaniczność z delikatną obserwacją spokojnych momentów natury. Powierzchnia wody została namalowana luźnymi, poziomymi pociągnięciami, które oddają powolny, niemal nieruchomy nurt rzeki, a delikatne chmury na niebie sugerują zbliżającą się zmianę pogody lub pory dnia. Obraz wywołuje melancholijny spokój — niemal można usłyszeć szum wody i szelest jesiennych liści. Historycznie praca ta wpisuje się w europejską tradycję malarstwa pejzażowego, eksplorując światło i cień w naturze, uchwycając skromne i ponadczasowe piękno, które zaprasza do refleksji i nostalgii.