Σε αυτό το εντυπωσιακό έργο, ο καμβάς εκρήγνυται με έκφραση, παρουσιάζοντας φιγούρες που φαίνεται να λάμπουν μεταξύ πραγματικότητας και αφαίρεσης. Οι τολμηρές πινελιές δημιουργούν μια σχεδόν απτή ενέργεια, ειδικά στον τρόπο με τον οποίο οι φιγούρες απεικονίζονται. Είναι τόσο καθορισμένες, όσο και ρευστές, προκαλώντας μια αίσθηση κίνησης στην ηρεμία της σκηνής. Στο προσκήνιο υπάρχουν τρεις φιγούρες, από τις οποίες μία ξεχωρίζει σε ένα εντυπωσιακό λευκό φόρεμα με ζωηρή κόκκινη λεπτομέρεια, μια ενδιαφέρουσα αντίθεση με τα ποικίλα χρώματα που κυριαρχούν στο φόντο. Οι άλλες δύο φιγούρες φορούν πιο σκούρους τόνους, προσθέτοντας πολυπλοκότητα στην παρουσία τους σε αυτό το ζωντανό και μυστηριώδες αστικό σκηνικό.

Η παλέτα αντικατοπτρίζει μια συναισθηματική ένταση, με εκρήξεις από μπλε, πράσινο, πορτοκαλί και απαλό ροζ να αλληλοεπικαλύπτονται. Αυτά τα χρώματα δεν είναι απλώς αισθητικές επιλογές. Επικοινωνούν τις διαθέσεις του καλλιτέχνη και κοινωνικές παρατηρήσεις. Η ένταση στη δουλειά με τον φρόντι καταθέτει τα εκφραστικά πρόσωπα, προτείνοντας έναν εσωτερικό διάλογο που ηχεί με τον θεατή. Το ιστορικό πλαίσιο του 1913, μιας περιόδου με μεγάλες αλλαγές και αναταραχές, συμβάλει στη σημασία του έργου. Ο Munch, συχνά συνδεδεμένος με υπαρξιακά θέματα, μας προσκαλεί να εξερευνήσουμε τις στρώσεις της σύγχρονης ζωής, προκαλώντας σκέψεις σχετικά με την απομόνωση και τη σύνδεση στην αστική εμπειρία.