Ο πίνακας αποτυπώνει υπέροχα το ένα ήσυχο τοπίο, όπου οι ψυχρές αποχρώσεις του μπλε ορίζουν την επιφάνεια του νερού, που λαμπυρίζει απαλά κάτω από το ηλιακό φως. Αντικατοπτριζόμενα στα βάθη του, οι ζωντανές αλλά ήρεμες αποχρώσεις του μπλε μπλέκονται με απαλά λευκά και πινελιές γήινων πράσινων, ζωγραφίζοντας μια σκηνή που είναι τόσο ηρεμιστική όσο και μαγευτική. Η απαλή ροή του νερού, γεμάτη με κομμάτια πάγου, υποδηλώνει μια ατμόσφαιρα αργά του χειμώνα ή νωρίς την άνοιξη, όπου η φύση φαίνεται να ξυπνά από την ύπνο της. Οι μακρινές λόφοι, ντυμένοι σε μια απαλή μπλε ομίχλη, δημιουργούν μια αίσθηση βάθους και ηρεμίας· μας θυμίζει έναν κόσμο που δεν έχει επηρεαστεί από το χάος, προσκαλώντας τον θεατή να χαθεί στην ηρεμία του.

Καθώς κοιτάζω τις πινελιές που είχε εφαρμόσει ο Μονέ με τόση μαεστρία, σχεδόν μπορώ να ακούσω τον ψίθυρο του ανέμου που γλιστρά στη επιφάνεια του νερού και την απαλή τριγμός του χιονιού κάτω από τα πόδια μου. Η σύνθεση είναι παραπλανητικά απλή αλλά ισχυρά εκφραστική, τραβώντας την προσοχή στην αντίθεση μεταξύ του παγωμένου τοπίου και της ροής του λαμπερού νερού. Η επιδέξια χρήση του φωτός από τον Μονέ παίζει εδώ σημαντικό ρόλο· αντί να περιγράφει κάθε στοιχείο λεπτομερώς, προσφέρει μια υπέροχη εντύπωση, επιτρέποντας την φαντασία του θεατή να καλύψει τα κενά. Αυτό το έργο δεν αναδύεται απλά ως μια αναπαράσταση μιας σκηνής, μόνον ως ένα συναισθηματικό τοπίο που αντηχεί με μια βαθιά ησυχία, αποδεικνύοντας την εξαιρετική ικανότητα του καλλιτέχνη να μεταφράσει την ομορφιά της φύσης σε οπτική ποίηση.