Obraz w piękny sposób uchwyca spokojny krajobraz, w którym zimne odcienie niebieskiego definiują powierzchnię wody, delikatnie lśniącej pod promieniami słońca. Odbite w jej głębi, jaskrawe, a jednocześnie spokojne odcienie niebieskiego splatają się z delikatnymi białymi i ziemistym zielonymi akcentami, malując scenę zarówno uspokajającą, jak i fascynującą. Łagodny przepływ wody, wypełniony kawałkami lodu, sugeruje atmosferę późnej zimy lub wczesnej wiosny, kiedy natura zdaje się budzić ze snu. Distantne wzgórza, owiane delikatną niebieską mgiełką, stwarzają poczucie głębi i spokoju; przypominają o świecie nietkniętym chaosem, zapraszając widza do zagubienia się w ich spokoju.

Kiedy patrzę na pociągnięcia pędzla, które Monet tak mistrzowsko nałożył, niemal słyszę szept wiatru sunącego po powierzchni wody, oraz delikatne skrzypienie śniegu pod moimi stopami. Kompozycja jest zwodniczo prosta, ale niezwykle wyrazista, przyciągając uwagę kontrastem między zamarzniętym pejzażem a płynnością lśniącej wody. Mistrzowskie wykorzystanie światła przez Moneta odgrywa tu kluczową rolę; zamiast szczegółowo opisywać każdy element, oferuje wspaniałe wrażenie, pozwalając wyobraźni widza wypełnić puste miejsca. To dzieło nie wyłania się jedynie jako przedstawienie sceny, lecz jako emocjonalny krajobraz, który rezonuje z głębokim spokojem, demonstrując wyjątkową zdolność artysty do przetwarzania piękna natury na wizualną poezję.