Σε αυτή την όμορφη νεκρή φύση, ένα λεπτό κλαρί αμυγδαλιάς με άνθη εμφανίζεται επιβλητικά μέσα σε ένα απλό ποτήρι, φέρνοντας μια αίσθηση ηρεμίας και έμπνευσης. Τα απαλά λευκά άνθη, τόνους ροζ, δείχνουν μια ενδελεχή αναπαράσταση της φευγαλέας ομορφιάς της φύσης. Κάθε πέταλο και μπουμπούκι είναι επεξεργασμένο με προσοχή, καταγράφοντας εκείνη τη στιγμή όταν είναι έτοιμα να ανθίσουν. Το γυαλί αντανακλά ελαφρά το φως, ενισχύοντας την φυσική ποιότητα αυτής της σύνθεσης; κάποιος μπορεί σχεδόν να νιώσει την ψυχρότητα του γυαλιού σε σύγκριση με τη ζεστασιά των λουλουδιών. Ο Βαν Γκογκ δεν αποτυπώνει απλά μια στιγμή στο χρόνο, αλλά και το συναισθηματικό βάρος που μπορεί να φέρει μια τέτοια απλότητα.

Το φόντο αποτελείται από απαλούς γκρίζους τόνους και μια ζεστή κόκκινη γραμμή που καθοδηγεί τα μάτια του θεατή προς το έργο. Το δάπεδο, που φαντάζει να εκπέμπει μια απαλή χρυσή απόχρωση, προσθέτει βάθος και αίσθηση φωτός σε όλη τη σκηνή; μοιάζει με το φως του ήλιου να εισέρχεται στο δωμάτιο, φωτίζοντας την καθαρή ομορφιά του λουλουδιού. Αυτή η εγγύτητα και η οικειότητα αντηχούν έντονα, προσκαλώντας τους ανθρώπους να αναλογιστούν την ευθραυστότητα της ζωής. Αυτό το έργο δημιουργήθηκε σε μια περίοδο που ο Βαν Γκογκ εξερευνούσε τις σκέψεις του σχετικά με τη φύση και στέκεται ως μάρτυρας της γοητείας της νεκρής φύσης, ανακαλύπτοντας την ομορφιά σε καθημερινά αντικείμενα και γιορτάζοντας τον φυσικό κόσμο με έντονη συναισθηματική ενέργεια.