Με φόντο μια ήρεμη κοσμοπολίτικη παραλία, ένα όμορφο πέτρινο εξοχικό, περήφανα στέκεται, οι φθαρμένοι τοίχοι του αποπνέουν μια γοητεία που μόνο ο χρόνος μπορεί να προσφέρει. Στέγη, ένα ζωντανό μωσαϊκό από σκεπές ροζ, συλλαμβάνει το ήπιο φως του ήλιου, δημιουργώντας ένα ζεστό επίκεντρο ανάμεσα στις πιο κρύες αποχρώσεις γύρω του. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί με μαεστρία μαλακές πινελιές για να αποδώσει τη γη από κάτω – ένα ζωντανό πράσινο με λεπτές καφέ πινελιές – όπου τα αγριόχορτα χορεύουν μέσα στον θαλασσινό άνεμο, συνδυάζοντας τέλεια με το λιθόστρωτο μονοπάτι που οδηγεί στη θάλασσα. Στο βάθος, ένα μικρό ιστιοφόρο πλέει στον ορίζοντα, ξυπνώντας μια αίσθηση ηρεμίας και μοναξιάς που κυριαρχεί σε αυτό το θαλάσσιο καταφύγιο.

Αυτό που πραγματικά γοητεύει σε αυτό το έργο είναι η παλέτα χρωμάτων; απαλές μπλε και πράσινες αποχρώσεις ενώνονται στον εκτενή ουρανό και στη θάλασσα, δημιουργώντας μια αίσθηση ηρεμίας που απλώνεται στον θεατή όπως τα κύματα που χτυπούν την ακτή. Η χρήση του χρώματος εδώ δεν είναι μόνο περιγραφική, αλλά και συναισθηματική; προκαλεί τις ήπιες ψιθύρους της φύσης, μια επιθυμία για ηρεμία και τη χαρά που βρίσκει κανείς σε ήσυχες γωνιές του κόσμου. Αυτή η ζωγραφιά αποτυπώνει μια φευγαλέα στιγμή στον χρόνο, ενσαρκώνοντας τέλεια την επιθυμία των ιμπρεσιονιστών να μεταδώσουν την εφήμερη ομορφιά της ζωής. Στην ουσία της, προσκαλεί τον θεατή να κάνει ένα βήμα πίσω, να πάρει μια βαθιά ανάσα και να απολαύσει την ησυχία.