Ο πίνακας αποτυπώνει ένα ήρεμο τοπίο, όπου επιβλητικά βουνά υψώνονται στο παρασκήνιο, οι κορυφές τους αγγίζονται από το απαλό φως του ήλιου. Στο προσκήνιο κυριαρχούν πλούσια πράσινα δέντρα που πλαισιώνουν τη σκηνή, το πλούσιο φύλλωμα τους αντιπαρατίθεται με τα λαμπερά νερά από κάτω. Το ποτάμι, που στρίβει ανάμεσα στις πέτρες, αντανακλά τα χρώματα του ουρανού. Ψίθυροι ροζ και πορτοκαλί συγχωνεύονται σε βαθύτερους μπλε τόνους, αποκαλύπτοντας την ικανότητα του καλλιτέχνη στη διαχείριση του ατμοσφαιρικού φωτός. Αυτή η σκηνή προκαλεί ένα αίσθημα ήσυχης μοναξιάς· σχεδόν μπορείς να ακούσεις τον ήχο του νερού να ρέει και να νιώσεις την ψυχρή αύρα.

Η σύνθεση καθοδηγεί επιδέξια το βλέμμα του θεατή από τις ζωντανές όχθες του ποταμού προς το βάθος του καμβά, δημιουργώντας μια αίσθηση εξερεύνησης. Η σταθερότητα των βράχων και οι αιθέριες μορφές των σύννεφων ενισχύουν την αρμονία που βρίσκεται στη φύση. Αυτό το έργο τέχνης όχι μόνο επισημαίνει την ομορφιά του φυσικού κόσμου, αλλά χρησιμεύει και ως υπενθύμιση των ανυψωτικών εμπειριών που προέρχονται από τις εξερευνήσεις σε απαρατήρητα τοπία. Το ιστορικό πλαίσιο είναι αξιοσημείωτο· σε μια εποχή που εξερευνούταν η Δύση της Αμερικής, τέτοιες πίνακες τροφοδότησαν τη φαντασία και ενέπνευσαν μια αίσθηση περιπέτειας, ξεπερνώντας την απλή εκπροσώπηση για να γίνουν μια έκφραση της εθνικής ταυτότητας.