Το έργο τέχνης αποτυπώνει την αιθέριο ουσία της Βενετίας, αντανακλώντας την λεπτή αλληλεπίδραση ανάμεσα στο φως και το νερό. Η απαλή, σχεδόν ονειρεμένη ποιότητα της ζωγραφιάς επιτυγχάνεται μέσα από τις χαρακτηριστικές πινελιές του Μονέ, που φαίνεται να περιστρέφονται και να συγχωνεύονται μεταξύ τους, δημιουργώντας μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα. Ο θεατής καλωσορίζεται από τις φαντάσματα των εμβληματικών βενετσιάνικων δομών που σβήνουν στον ορίζοντα, τυλιγμένες σε μια απαλότητα ομίχλης. Αυτή η ασάφεια προσδίδει μια αίσθηση ηρεμίας, ανασύροντας την ησυχία νωρίς το πρωί ή αργότερα το απόγευμα στον Μεγάλο Κανάλι.

Η παλέτα χρωμάτων κυριαρχείται από ψυχρές μπλε και απαλά κίτρινα, αντανακλώντας την ήρεμη επιφάνεια του νερού και τις λεπτές κινήσεις της. Η εντύπωση του φωτός που λάμπει στην επιφάνεια του νερού προσθέτει μια αίσθηση ζωής, ακόμη και σε αυτήν τη ήρεμη σκηνή. Καθώς κοιτάτε το πίνακα, μπορείτε σχεδόν να ακούσετε τον ήχο των κυμάτων να χτυπιούνται ήχους που προέρχονται από τους γονδολιέρηδες, περιβάλλοντας σας σε μια ήρεμη αλλά ελαφρώς μελαγχολική ατμόσφαιρα. Αυτό το έργο δεν γιορτάζει μόνο την ομορφιά της Βενετίας αλλά αντικατοπτρίζει και την συνεχόμενη αναζήτηση του Μονέ για το φως και την ατμόσφαιρα στο κίνημα του ιμπρεSSIONισμού, επισημαίνοντας μια σημαντική στιγμή στην καλλιτεχνική του πορεία.