Το τοπίο που παρουσιάζεται σε αυτό το έργο τέχνης αποτυπώνει μια ήρεμη χειμωνιάτικη σκηνή, όπου ο παγετός φαίνεται να τυλίγει τα πάντα σε μια αιθέρια λευκή κουβέρτα. Η κυρίαρχη χρήση απαλών λευκών, παγωμένων μπλε και ματ γκρι χρωμάτων δημιουργεί μια φανταστική, ονειρική ποιότητα που μετατρέπει την πραγματικότητα σε κάτι σχεδόν υπερφυσικό. Οι πινελιές του καλλιτέχνη σχηματίζουν ένα οπτικά πολύπλοκο υφαντό, με τα μίγματα των χρωμάτων να προσφέρουν πλούσια υφή. Είναι σχεδόν σαν να μπορείς να ακούσεις τον απαλό κρότο του χιονιού κάτω από τα πόδια σου ενώ στέκεσαι μπροστά σε αυτό το παγωμένο τοπίο. Ένα μοναχικό καράβι αναπαύεται ανενεργό στον παγωμένο ποταμό, η σκοτεινή σιλουέτα του έρχεται σε έντονη αντίθεση με το φωτεινό περιβάλλον, συμβολίζοντας την απομόνωση και την ειρήνη στην κρύα αγκαλιά της φύσης.

Η σύνθεση του έργου καθοδηγεί επιδέξια το βλέμμα προς τον ορίζοντα, όπου οι περιεχόμενες δέντρα στέκονται σαν σιωπηλοί φρουροί απέναντι από τον χλωμό ουρανό, υποδηλώνοντας μια σιωπή που είναι τόσο γοητευτική όσο και ανακουφιστική. Αυτό το παγωμένο τοπίο δεν είναι μόνο μια εικόνα του χειμώνα, αλλά και ένα συναισθηματικό τοπίο — επιβλητικό αλλά ήρεμο, προσκαλώντας στη στοχαστικότητα. Το ιστορικό πλαίσιο αυτού του έργου ηχεί με την κίνηση του ιμπρεσιονισμού που τονίζει το φυσικό φως και τις ατμοσφαιρικές συνθήκες, σηματοδοτώντας μια σημαντική εξέλιξη στον τρόπο που γίνονταν αντιληπτές και ζωγραφίζονταν οι τοπιακές εικόνες στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Έργο του Monet εδώ δεν καταγράφει μόνο μια στιγμή στο χρόνο, αλλά μιλά και για το παγκόσμιο θέμα της παροδικότητας — η πικρή και γλυκιά ομορφιά του χειμώνα, πρόσκαιρη αλλά αιώνια στην εντύπωσή της στα μνημεία.