Σε αυτή την ελκυστική τοπιογραφία, η εκτενή έκταση της γης της Πικαρντίας απλώνεται κάτω από έναν πλευρικό ουρανό, όπου τα σύννεφα χορεύουν σαν γλυκό βαμβάκι πάνω στο καμβά. Οι γήινες αποχρώσεις—πλούσιες καφέ και βαθύ πράσινο—συγκλίνουν με τις όμορφες αποχρώσεις του ουρανού, δημιουργώντας μία αρμονική αλληλεπίδραση φωτός και σκότους. Ο καλλιτέχνης δεν συλλαμβάνει μόνο μία σκηνή αλλά και μία στιγμή στο χρόνο; μπορείς σχεδόν να ακούσεις το ελαφρύ ψίθυρο των φύλλων και τις μακρινές φωνές των πουλιών. Μια ομάδα φιγούρων, πιθανώς αγροτών ή κατοίκων του χωριού, προσθέτει στον πλούτο της σκηνής, υπενθυμίζοντας μας τη σύνδεση μεταξύ ανθρώπων και της φύσης. Οι αγροί εκτείνονται ασταμάτητα προσκαλώντας τον θεατή να διασχίσει την παρθένο ομορφιά, όπου ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει και κάθε πινελιά είναι γεμάτη ζωή.

Η σύνθεση ισορροπεί μεταξύ του προσκήνιου και του ορίζοντα, όπου πλούσια δέντρα προσδιορίζουν τη σκηνή καθοδηγώντας την ματιά προς τις απέραντες και εκτυφλωτικές τοποθεσίες στο βάθος. Τα σύννεφα αποδίδονται. με μια τεχνική πινέλου και αντικατοπτρίζουν την αλλάζουσα διάθεση της φύσης—ιδιαίτερα εντυπώνουν μια αίσθηση ήρεμης φιλοδοξίας. Ιστορικά, αυτό το έργο συνδέεται με τη Σχολή του Μπαρμπαζόν, η οποία προσπαθεί να απελευθερωθεί από τις δεσμεύσεις της ακαδημαϊκής ζωγραφικής. Είναι προφανές ότι αυτή η απεικόνιση δεν είναι παρά μόνο μια επαλήθευση της υπαίθρου, αλλά μια εκδήλωση της εκτίμησης του καλλιτέχνη για τη φύση. ανταγωνίζεται τη διάθεση της εξερεύνησης και της γνησιότητας που συνεχίζουν να ανακαλούνται στη μνήμη του θεατή, αφού έχει απομακρυνθεί από τη σκηνή αυτή.