Αυτό το έργο αιχμαλωτίζει τα μεγαλοπρεπή ερείπια ενός αρχαίου προμαχώνα, λουσμένα σε απαλό, διάχυτο φως που χαϊδεύει απαλά τους φθαρμένους λίθους. Οι λεπτομερείς καμάρες και τα παράθυρα προκαλούν αίσθηση γοτθικής μεγαλοπρέπειας, οι περίπλοκες μορφές τους στέκονται σε επίσηνη αντίθεση με τον απέραντο ουρανό γεμάτο στροβιλιζόμενα σύννεφα. Η υποτονική παλέτα χρωμάτων με γήινες αποχρώσεις, απαλά μπλε και απαλό γκρι γεμίζει τη σκηνή με μια μελαγχολική ομορφιά, σαν να ψιθυρίζει ιστορίες από ένα ξεχασμένο παρελθόν.

Η σύνθεση καθοδηγεί το βλέμμα κατά μήκος των επιβλητικών τοίχων, οδηγώντας τον θεατή μέσα από τα σκελετικά απομεινάρια της δομής, όπου η φύση φαίνεται να ανακτά προσεκτικά τον χώρο της. Η λεπτή πινελιά και οι διακριτικές διαβαθμίσεις τόνων προσδίδουν στην πέτρα μια απτική ποιότητα, καλώντας σε φαντασία της τραχιάς επιφάνειάς της. Υπάρχει μια ήσυχη ηρεμία εδώ, μια στιγμή που αιωρείται στον χρόνο, που προκαλεί δέος και τρυφερή νοσταλγία για την προσωρινότητα των ανθρώπινων δημιουργημάτων.