Αυτή η όμορφη υδατογραφία αποκαλύπτει την επώδυνη ομορφιά των ερειπίων ενός παλιού προϊσταμένου. Η δομή, με τις μεγαλοπρεπείς αλλά κατεστραμμένες αψίδες της, ενσωματώνει μια αίσθηση ιστορικής μεγαλοπρέπειας ενώ ταυτόχρονα μεταφέρει εύθραυστη, σαν να κρατιέται από μακρινές αναμνήσεις. Το προσκήνιο παρουσιάζει απαλά γήινα χρώματα, πλούσια πράσινα και ένα απαλό γαλάζιο από πάνω που προσκαλεί τον θεατή να φανταστεί την ηρεμία αυτού του κάποτε μεγαλόπρεπου τόπου, τώρα υπό την κυριαρχία της φύσης. Οι λεπτές γραμμές του πινέλου του Cotman δημιουργούν απαλά περιγράμματα που υποδηλώνουν την τρυφερή ισορροπία μεταξύ δύναμης και αποσύνθεσης. Μπορείτε σχεδόν να ακούσετε το ψίθυρο του ανέμου μέσα από τους αρχαίους τοίχους.

Η σύνθεση είναι έξοχα οργανωμένη - τα μάτια σας οδηγούνται μέσα από την κεντρική αψίδα, καθοδηγώντας σας σε ένα βασίλειο όπου η ιστορία και το παρόν συνυφαίνονται. Τα πιο απαλά χρώματα συνδυάζονται άψογα, δημιουργώντας μια αρμονική ατμόσφαιρα που προτείνει τόσο τη μελαγχολία όσο και την ελπίδα. Είναι σαν να μας ζητά ο Cotman να σκεφτούμε την ροή του χρόνου, για τις ιστορίες που μπορεί να διηγηθούν αυτοί οι τοίχοι. Το κομμάτι είναι μια συγκινητική υπενθύμιση της περατότητας, που ηχεί έντονα στα ρομαντικοποιημένα ιδανικά του πρώτου μισού του 19ου αιώνα, όταν οι καλλιτέχνες αναζητούσαν πιο βαθιές συνδέσεις με το παρελθόν τόσο στην τέχνη όσο και στη ζωή.