Σε αυτό το εκφραστικό έργο, ο καλλιτέχνης αποτυπώνει μια ταπεινή καλύβα που βρίσκεται ενάντια σε ένα φόντο από συννεφιασμένο ουρανό. Η αχυροκαλύβα, ελαφρώς φθαρμένη και weather-beaten, δίνει χαρακτήρα στη δομή, σαν να φέρει τους ψίθυρους του χρόνου. Πλαισιωμένη από σκελετώδη δέντρα που αγγίζουν τον ουρανό, οι κλάδοι τους φαίνονται να πιάνουν τον ορίζοντα, όπου οι αποχρώσεις του γκρίζου ενώνονται σε ένα ξεθωριασμένο ηλιοβασίλεμα. Η παλέτα κυριαρχείται από γήινα χρώματα—βαθιά καφέ, θαμπά πράσινα, και μια πινελιά φωτός που φθίνει και υποδηλώνει την αναπόφευκτη ολοκλήρωση της ημέρας. Μια φιγούρα, ίσως μια γυναίκα με μακριά φόρεμα, στέκεται ήρεμα στην πόρτα, προκαλώντας περιέργεια για την καθημερινή της ζωή μέσα σε αυτό το ήσυχο αλλά μοναχικό περιβάλλον.

Το συναισθηματικό βάρος αυτού του πίνακα συντονίζεται βαθιά. Προκαλεί συναισθήματα νοσταλγίας και ηρεμίας, μια ήσυχη στιγμή που έχει συλληφθεί ανάμεσα στην ημέρα και τη νύχτα. Η σύνθεση εξισορροπεί τη στιβαρή δομή της καλύβας με τον εκτενή ουρανό από πάνω, προσκαλώντας το βλέμμα του θεατή να περιπλανηθεί. Η εργασία του πινέλου είναι εκφραστική αλλά εκλεπτυσμένη, επιτρέποντας σε κάθε χτύπημα να μεταφέρει την υφή της στέγης και τον ρυθμό του ανέμου που διασχίζει το τοπίο. Ιστορικά, αυτό το έργο συνδέεται με τις βαθιές αναζητήσεις του Βαν Γκογκ για τη αγροτική ζωή, δείχνοντας την εκτίμησή του για τις καθημερινές αλλά όμορφες πτυχές της ύπαρξης, υπενθυμίζοντάς μας να βρούμε την ομορφιά ακόμη και στην απλότητα.