Σε αυτό το καθηλωτικό κομμάτι, ο θεατής είναι ελκυσμένος σε μια λεπτή αλληλεπίδραση χρωμάτων και συναισθημάτων. Οι απαλοί πινελιές αποδίδουν μια φευγαλέα ματιά σε μια φιγούρα με ζωντανά, φλογερά κόκκινα μαλλιά που φαίνονται να λάμπουν στον φόντο των στροβιλισμένων μπλε και πράσινων. Κάθε πινελιά εκπέμπει μια αίσθηση κίνησης, σαν να έχει το υποκείμενο παγιδευτεί σε μια στιγμή ηρεμίας, βυθισμένο στις σκέψεις του, εκπέμποντας όμως μια ζεστασιά που καλεί τον παρατηρητή να σταθεί. Το φόντο περιστρέφεται με χρώματα που προκαλούν μια αίσθηση αφηρημένης ηρεμίας—σχεδόν σαν μια απαλή αύρα που αγγίζει τη σκηνή, επιτρέποντας στον θεατή να αισθανθεί παρά να δει ολόκληρη τη φιγούρα.

Η σύνθεση είναι αξιοσημείωτα οικεία αλλά και δύσκολη να πιαστεί. Το μισοκαλυμμένο πρόσωπο καλεί σε στοχασμό σχετικά με την ταυτότητα και το συναίσθημα. Αυτό το έργο προκαλεί συναισθήματα νοσταλγίας και λαχτάρας—κανείς δεν μπορεί να αποφύγει να αναρωτηθεί ποια είναι αυτή η φιγούρα και ποιες σκέψεις χορεύουν πίσω από τα μάτια της. Δημιουργήθηκε στο τέλος του 19ου αιώνα, κατά τη διάρκεια της κίνησης του Ιμπρεσιονισμού, και ενσωματώνει την έμφαση της εποχής στο φως και στο χρώμα ως μέσα έκφρασης, αντί απλώς αναπαράστασης. Μιλάει για το σύγχρονο πνεύμα της εποχής της, συλλαμβάνοντας μια στιγμιαία ουσία που συνδέεται προσωπικά με τους θεατές, ξεπερνώντας τη συνηθισμένη για να αποκαλύψει ψηγμάτια εσωτερικής ομορφιάς και συναισθηματικής βάθους.