Σε αυτό το συγκινητικό έργο τέχνης, παρατηρούμε μια φιγούρα που αναρριχείται σε μια απόκρημνη βραχώδη περιοχή, συμβολίζοντας τα βάρη που συναντάμε στο δρόμο της πίστης. Ο βοσκός, ντυμένος με ήπιους τόνους του λευκού και των ουδέτερων χρωμάτων, μεταφέρει ένα πρόβατο στους ώμους του, που αντιπροσωπεύει τις χαμένες ψυχές που αναζητούνται και φροντίζονται. Το πρόσωπο του προβάτου είναι τρυφερό, προκαλώντας συμπάθεια και νοσταλγία· κρέμεται από τον βοσκό σχεδόν όπως θα έκανε ένα παιδί από έναν γονέα. Ο πλούσιος φυτικός κόσμο περιβάλλει τη σκηνή, δημιουργώντας μια όμορφη αντίθεση με τους απόκρημνους βράχους που φαίνεται να υπογραμμίζουν τον αγώνα του βοσκού· οι λεπτές πινελιές που αποτυπώνουν το φύλλωμα δημιουργούν μια υφή, φέρνοντας τους θεατές πιο κοντά. Πάνω, ένα πουλί πετά, πιθανώς συμβολίζοντας την θεία καθοδήγηση ή την ελευθερία, προσθέτοντας μια υποδειγματική ισορροπία στην σύνθεση ενώ κοιτάζει τον βοσκό.

Η συναισθηματική επίδραση αυτού του κομματιού είναι βαθιά. Το βάρος του προβάτου συμβολίζει τα βάρη που κουβαλάμε στη ζωή, είτε είναι σωματικά, είτε συναισθηματικά, είτε πνευματικά, παρακινώντας τους θεατές να σκεφτούν τις δικές τους διαδρομές. Ο Millais χρησιμοποιεί με μαεστρία τις σκιές και το φως για να ενισχύσει την δραματική ένταση μεταξύ της απαλής φιγούρας του βοσκού και του σκληρού τοπίου. Ιστορικά, το κομμάτι αντηχεί με την γοητεία της βικτωριανής εποχής για τις ηθικές αφήσεις, όπου η τέχνη έγινε ένα μέσο για να μεταδώσει αρετές και ηθικά διδάγματα. Το έργο δεν είναι απλώς ένα οπτικό γεύμα; είναι μια πρόσκληση να αναλογιστούμε τα θέματα της απώλειας και της σωτηρίας, να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία της αναζήτησης των χαμένων και, τελικά, τη φυσική αγαθότητα στην πράξη της φροντίδας. Η δουλειά του Millais, που διαπνέεται από συναίσθημα και συγκινητική αφήγηση, συνεχίζει να μιλά στην καρδιά της ανθρωπότητας.