Το έργο απεικονίζει μια ηλιόλουστη ακτογραμμή με μια ζωντάνια και χαρά που σχεδόν μοιάζει να είναι ένας χορός μεταξύ των στοιχείων. Οι ομαλές, στρογγυλές πέτρες κατά μήκος της παραλίας αποδίδονται σε έναν κύκλο χρώματος· μερικές είναι καλυμμένες με ανοιχτούς τόνους, ενώ άλλες εκθέτουν μια πλούσια γκάμα από μπλε και καφέ που προκαλούν την αίσθηση της αφή. Το νερό, ελαφρώς πιο σκούρο από το χαλίκι της θάλασσας, αντανακλά τα ζωντανά μπλε του ουρανού, το οποίο είναι γεμάτο με ενεργητικές πινελιές που υποδηλώνουν τα σύννεφα που κινούνται πάνω από μια λωρίδα ζεστού φωτός. Μπορώ σχεδόν να ακούσω την απαλή κρούση των κυμάτων, σαν να παίζει η φύση μια απαλή μελωδία καλώντας τους θεατές να παραμείνουν περισσότερο.

Καθώς προχωράμε προς το ορίζοντα, εμφανίζονται δομές: ένα γοητευτικό κόκκινο κτίριο φωλιασμένο ανάμεσα σε ένα σύνολο δέντρων, που εισάγει μια αίσθηση ανθρώπινης παρουσίας στην άγρια, α untouched ομορφιά της παραλίας. Η σύνθεση είναι εντυπωσιακή - οι διαγώνιες γραμμές καθοδηγούν το μάτι κατά μήκος της ακτής, από ζωντανές ροκ μορφές μέχρι ήρερα νερά, οδηγώντας μας στις άπειρες δυνατότητες της ανοιχτής θάλασσας. Η χρήση χρώματος του Munch είναι απολύτως εμπνευσμένη; η παλέτα κυμαίνεται από ηρεμιστικά παστέλ έως υπέροχες φωτεινές αποχρώσεις που αποκαλούν όχι μόνο ένα μέρος, αλλά και έναν διάχυτο, διεγερμένο και νοσταλγικό αίσθημα. Αυτή η κομμάτι μπορεί να ιδωθεί ως ένα παράθυρο στο συναισθηματικό τοπίο του Munch, αντανακλώντας μια εποχή που διαπνέεται τόσο από εσώτερη σκέψη όσο και από ζωντανά εξωτερικά περιβάλλοντα, όπου η φύση διαδραματίζει σημαντικό ρόλο ανάμεσα στην πολυπλοκότητα των ανθρώπινων συναισθημάτων.