Σε αυτή τη σύνθεση ξεδιπλώνεται μια συγκινητική όραση όπου μια μοναχική φιγούρα, ντυμένη με βρώμικους γήινους τόνους και στεφανωμένη με έντονη κόκκινη κουκούλα, σκύβει μπροστά σε μια στάση βαθιάς περισυλλογής ή απόγνωσης. Η τεχνική του πινέλου είναι εκφραστική αλλά ελεγχόμενη, δίνοντας υφή σχεδόν γλυπτική στις πτυχώσεις του ενδύματος της φιγούρας. Στο βάθος απλώνεται ένα σκοτεινό και μελαγχολικό τοπίο με παραμορφωμένα δέντρα να σκύβουν υπό έναν αόρατο άνεμο και φαντασμαγορικές σιλουέτες να κινούνται με μυστηριώδη πρόθεση. Η ηρεμημένη παλέτα από πράσινα, μπλε και ώχρες αντιπαραβάλλεται έντονα με την κόκκινη κουκούλα, εντείνοντας τη συναισθηματική βαρύτητα της σκηνής.

Η σύνθεση οδηγεί το βλέμμα του θεατή από τη σκεπτική φιγούρα στο προσκήνιο προς την σκιώδη ομάδα στο βάθος, προκαλώντας αφηγηματική ένταση γεμάτη μοναξιά και επικείμενη μοίρα. Ο πίνακας εκπέμπει βαθιά συναισθηματική μελαγχολία, η ατμόσφαιρα είναι βαριά από απομόνωση και πνευματική πάλη. Δημιουργήθηκε το 1889 στο πλαίσιο του Συμβολισμού και του Μετα-Ιμπρεσιονισμού, αντανακλώντας το πάθος του καλλιτέχνη να εξερευνήσει εσωτερικές καταστάσεις και βαθιά θρησκευτικά θέματα μέσω παραμορφωμένων μορφών και εκφραστικών επιλογών χρώματος. Η αλληλεπίδραση φωτός και σκιάς, μαζί με τα εκφραστικά πινελιές, προσκαλούν σε μια διαλογιστική εμπειρία που διαρκεί πολύ μετά την παρατήρηση.