Bu kompozisyonda, toprak tonlarına bürünmüş ve yoğun kırmızı bir kapüşon takmış yalnız bir figür, derin düşüncelere dalmış ya da umutsuzluk içinde öne doğru eğilmiş şekilde karşımıza çıkıyor. Fırça darbeleri ifade dolu ama kontrol altında, figürün giysisinin kıvrımlarına neredeyse heykelsi bir dokunuş katıyor. Arka planda, görünmez bir rüzgar altında bükülmüş ağaçlar ve gizemli niyetlerle hareket eden hayaletimsi silüetler eşliğinde karanlık ve kasvetli bir manzara uzanıyor. Yeşil, mavi ve toprak tonlarının mutedilmiş paleti, figürün kapüşonundaki kırmızı ile keskin bir tezat oluşturuyor ve sahnenin duygusal ağırlığını artırıyor.

Kompozisyon, izleyicinin gözünü ön plandaki düşünceli figürden uzaklardaki gölgeli gruba doğru yönlendirerek yalnızlık ve yaklaşan kaderle dolu bir anlatı gerilimi yaratıyor. 1889 yılında yapılmış bu eser, Sembolizm ve Post-Empresyonizm bağlamında sanatçının çarpıtılmış formlar ve duygusal renk seçimleriyle içsel durumları ve derin dinsel temaları keşfetme tutkusu üzerine ışık tutuyor. Işık ve gölge oyunları ile etkileyici fırça darbeleri, izleyicide uzun süre devam eden meditasyon tadında bir deneyim yaratıyor.