Η σκηνή εκτυλίσσεται κατά μήκος ενός δρόμου, μια απαλή καμπύλη που καθοδηγεί το βλέμμα προς τον ορίζοντα. Γυμνά δέντρα, με τα κλαδιά τους σαν λεπτή δαντέλα στον ουρανό, πλαισιώνουν την οδό, υποδηλώνοντας μια μεταβατική εποχή, ίσως το τέλος του φθινοπώρου ή την αρχή της άνοιξης. Κτίρια, με τις προσόψεις τους να αποδίδονται σε απαλούς, σιωπηλούς τόνους, συνωστίζονται κατά μήκος του δρόμου, υπονοώντας την ήρεμη ζωή στο εσωτερικό. Ο ίδιος ο δρόμος, ένα κεντρικό στοιχείο, είναι ζωγραφισμένος με τραχιά υφή, μεταφέροντας την αίσθηση ενός φθαρμένου μονοπατιού. Ένα άμαξα που τραβιέται από άλογα, μια μικροσκοπική σιλουέτα στην απόσταση, προσθέτει μια πινελιά αφήγησης, μια φευγαλέα ματιά στην ανθρώπινη δραστηριότητα μέσα στο γαλήνιο τοπίο. Η συνολική εντύπωση είναι η γαλήνη, μια στιγμή που αποτυπώνεται στον χρόνο, μια σιωπηλή παρατήρηση της καθημερινής ζωής.