Σε αυτό το μαγευτικό έργο, μεταφέρεται κανείς άμεσα σε ένα ήρεμο ορεινό τοπίο, όπου οι απαλές καμπύλες του εδάφους λικνίζονται απαλά κάτω από το λεπτό άγγιγμα του καλλιτέχνη. Στο φόντο εμφανίζεται μια επιβλητική ορεινή αλυσίδα, οι κυματιστές γραμμές της αποδίδονται με ένα μείγμα κρύων μπλε και απαλών μοβ, αποπνέοντας μια αίσθηση ηρεμίας. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια τεχνική γνωστή ως impasto, επενδύοντας παχιές στρώσεις χρώματος για να δημιουργήσει μια σχεδόν απτή υφή, ενθαρρύνοντας τον θεατή να τεντώσει το χέρι του και να νιώσει την τραχύτητα του τοπίου. Υπάρχει κάτι αναμφισβήτητα μαγευτικό στον τρόπο που τα χρώματα χορεύουν μαζί, με πινελιές που ανυψώνονται και κατεβαίνουν, ψιθυρίζοντας τα μυστικά της φυσικής ηρεμίας.

Στο προσκήνιο, οι πράσινοι αποχρωματισμοί υποδηλώνουν το πλούσιο γρασίδι που γεμίζει με όμορφα ροζ κομμάτια, σχεδόν σαν η γη να ανθίζει, καλώντας κάποιον να αφιερώσει λίγο χρόνο και να απολαύσει την ηρεμία που προσφέρει αυτή η σκηνή. Οι απαλές διαβαθμίσεις χρώματος επαναλαμβάνουν το φως της αυγής που διεισδύει, εκτελώντας μια απαλή θερμότητα στο τοπίο. Καθώς παρατηρώ αυτό το κομμάτι, νιώθω μια βαθιά συναισθηματική σύνδεση, βυθίζομαι σε ένα ήρεμο όνειρο όπου η ειρήνη της φύσης κυριαρχεί. Ιστορικά, αυτό το έργο αντικατοπτρίζει την τάση της αρχής του 20ού αιώνα να αποδεχτεί τη φύση στην τέχνη – μια αντίδραση στην βιομηχανική εποχή που ενθάρρυνε τους καλλιτέχνες να αναζητούν παρηγοριά στην ανέγγιχτη ομορφιά του κόσμου γύρω τους.