Σε αυτήν την εντυπωσιακή σκίτσο, αναπτύσσεται μια ήρεμη σκηνή: έξι λεπτές πεύκα κλίνουν απαλά εναντίον ενός απαλά επιπέδου ουρανού—μια οικεία ματιά στην θεατρικότητα της φύσης. Κάθε δέντρο έχει τη δική του προσωπικότητα; μερικά είναι στριμμένα, άλλα πιο όρθια, δημιουργώντας έναν διάλογο μεταξύ τους που νοιώθει ζωντανός και αιθέριος. Οι λεπτές γραμμές του έργου του Βαν Γκογκ με μολύβι σχηματίζουν σχεδόν μια μουσική αρμονία; οι απαλές καμπύλες των κλαδιών των δέντρων μιμούνται την κίνηση ενός ανέμου, ψιθυρίζοντας μυστικά του τοπίου. Το έδαφος από κάτω είναι σχεδόν μια χορωδία υφών, όπου η σκίαση του σημείου δίνει μια αίσθηση πλούτου, ενώ ο φράκτης—σχεδόν αόρατος—αγκυρώνει το έργο, υποδεικνύοντας ένα προσωπικό όριο, τον κόσμο της περισυλλογής που βρίσκεται ακριβώς εκτός οπτικής.

Η αλληλεπίδραση μεταξύ φωτός και σκιάς αναπνέει ζωή σ' αυτήν την σύνθεση, όπου κάθε χτύπημα του μολυβιού αποκτά μια ρυθμική ποιότητα; τα δέντρα κλονίζονται, ο ουρανός κινείται με στροβιλισμένες νεφώσεις, και σχεδόν μπορεί κανείς να ακούσει την ψιθύριση των φύλλων που ανεμίζουν στον αέρα της βραδιάς. Συναισθηματικά, αυτό το έργο προκαλεί μια αίσθηση ειρήνης, σχεδόν μελαγχολίας, σαν να προσκαλεί τον θεατή να σταματήσει και να σκεφτεί τη απλότητα και την ομορφιά του φυσικού κόσμου. Διαπιστωμένο σε μια περίοδο που ο Βαν Γκογκ αναζητούσε παρηγορία στην αναταραχή, αυτό το έργο είναι σημαντικό όχι μόνο για τη ομορφιά του, αλλά και γιατί συνοψίζει μια στιγμή ηρεμίας στην ζωή του που συχνά ήταν θυελλώδης. Είναι μια υπενθύμιση της θεραπευτικής δύναμης της φύσης, εκφρασμένη μέσω της μοναδικής προοπτικής του καλλιτέχνη.