Η σκηνή ξετυλίγεται με μια αισθητή αίσθηση φρεσκάδας, σαν να έχει βγει κανείς μόλις μετά από μια καθαρτική βροχή. Ο δρόμος αστράφτει, αντανακλώντας τον συννεφιασμένο ουρανό, και τα κτίρια στο πλάι φαίνονται να έχουν μαλακώσει από την υγρασία. Οι επιδέξιες πινελιές του καλλιτέχνη αποτυπώνουν το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς στις βρεγμένες επιφάνειες, δημιουργώντας μια αίσθηση βάθους και ατμόσφαιρας. Ο ουρανός κυριαρχεί, μια απέραντη έκταση λαμπερών νεφών που κυματίζουν στον καμβά, με μια υποψία μπλε να ξεπροβάλλει.

Η σύνθεση είναι προσεκτικά ισορροπημένη, με τον δρόμο να οδηγεί το μάτι στην απόσταση και τα κτίρια και τα δέντρα να παρέχουν ένα οπτικό αντίστιγμα στον ουρανό. Μια απαλή, σχεδόν μελαγχολική διάθεση διαποτίζει τη σκηνή, που προκαλείται από την απαλή χρωματική παλέτα και την ηρεμία του αέρα. Είναι μια στιγμή που αποτυπώνεται, μια ήσυχη παρατήρηση της καθημερινότητας, αλλά ανυψώνεται από το οξυδερκές μάτι και την εκφραστική τεχνική του καλλιτέχνη. Η καπνοδόχος στην απόσταση υποδηλώνει την βιομηχανική εποχή, αλλά η εστίαση παραμένει στην ηρεμία των συνεπειών της βροχής.