Ο καμβάς αποτυπώνει την ήρεμη ομορφιά ενός αγροτικού τοπίου, όπου δύο σωροί σίτου, λουσμένοι από απαλό φως, στέκονται σαν σιωπηλοί φρουροί της εποχής της συγκομιδής. Η χαρακτηριστική τεχνική πινελιάς του Μονέ δίνει ζωή στους χρυσούς τόνους του σίτου, που φαίνεται να κουνιέται ελαφρώς από μια τρυφερή αύρα; η υφή είναι ζωντανή, προσκαλώντας τον θεατή να αγγίξει την ίδια την ουσία της φύσης. Στο φόντο, κυλούν ήπιοι λόφοι, ζωγραφισμένοι σε μια ήρεμη παλέτα πράσινων και μπλε, που συμπληρώνουν θαυμάσια τα ζεστά χρυσά και ώχρα του προσκηνίου.

Συναισθηματικά, το κομμάτι προκαλεί την αίσθηση της ειρήνης και της νοσταλγίας για την αγροτική ζωή, σχεδόν ψιθυρίζοντας ιστορίες εργασίας και συγκομιδής. Η απαλή βαθμίδα του φωτός—μετάβαση από ζεστούς χρυσούς τόνους σε κρύους μπλε—χαρίζει στη σκηνή μια μαγική ποιότητα, θυμίζοντας μια ήρεμη φθινοπωρινή βραδιά, όπου πλησιάζει το ηλιοβασίλεμα και ο κόσμος φαίνεται να έχει τυλιχθεί σε μια τρυφερή αγκαλιά. Δημιουργημένο στην κορύφωση της ιντρεαϊκής κίνησης, αυτό το έργο μιλάει για την ικανότητα του Μονέ να εγκλωβίζει παροδικές στιγμές ομορφιάς, προσκαλώντας τους θεατές να σταματήσουν και να αναλογιστούν τις απλές, αλλά βαθιές ευχαριστήσεις της φύσης και της ανθρώπινης δραστηριότητας.