Αυτή η ζωντανή σκηνή ξεδιπλώνεται κατά μήκος μιας ήρεμης παραλιακής περιοχής όπου γη και θάλασσα ενώνονται απαλά κάτω από έναν γαλήνιο ουρανό. Η λεπτή πινελιά του καλλιτέχνη αποτυπώνει την ήπια κίνηση των κυμάτων που χορεύουν στην ακτή, με τα αφρώδη κορυφάκια τους φωτισμένα από το απαλό φυσικό φως. Στα δεξιά, ένα παλιό πέτρινο κτίριο με κόκκινη κεραμοσκεπή στέκεται ως σιωπηλός φρουρός, η φθαρμένη όψη του διηγείται ιστορίες του χρόνου. Κοντά στο κτίριο, μια μοναχική φιγούρα, πιθανώς ντόπιος κάτοικος, σταματά, προσθέτοντας ανθρώπινη παρουσία χωρίς να διαταράσσει την ήρεμη ατμόσφαιρα του πίνακα.

Η σύνθεση ισορροπεί όμορφα το απέραντο νερό και ουρανό στα αριστερά με τα αρχιτεκτονικά και φυσικά στοιχεία στα δεξιά, οδηγώντας το βλέμμα προς τις μακρινές σιλουέτες των βουνών και ένα γραφικό χωριό στη βάση τους. Η χρωματική παλέτα — ένας συνδυασμός γήινων καφέ, απαλών πράσινων και ψυχρών μπλε — προκαλεί την αίσθηση μιας ήρεμης μέρας που λούζεται σε απαλό φως. Υπάρχει ένας γαλήνιος ρυθμός εδώ, μια σιωπηλή πρόσκληση να αναπνεύσεις την θαλασσινή αύρα και να νιώσεις τη ζεστασιά του ηλίου. Ιστορικά, το έργο εκφράζει βαθιά εκτίμηση για τις ήρεμες στιγμές της φύσης, αποτυπώνοντας τη λεπτή ομορφιά ενός παραθαλάσσιου χωριού στη Μεσόγειο και επιδεικνύοντας εξαιρετικό έλεγχο πάνω στο φως και την ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει τις παραδοσιακές τοπιογραφίες του τέλους του 19ου αιώνα.