Bu etkileyici sahne, kara ile denizin sakin bir gökyüzü altında nazikçe buluştuğu huzurlu bir kıyı şeridinde açılıyor. Sanatçının ince fırça darbeleri, kıyıya vuran dalgaların nazikçe hareketini yakalıyor; köpüklü tepeleri yumuşak doğal ışıkla aydınlanmış. Sağda, kırmızı kiremit çatılı eski taş bir bina, zamanın hikayelerini anlatan yıpranmış cephesiyle sessiz bir bekçi gibi duruyor. Binanın yakınında, muhtemelen yerel bir sakin olan yalnız bir figür, tablonun sakin havasını bozmadan insani bir varlık katıyor.

Kompozisyon, soldaki geniş su ve gökyüzünü sağdaki mimari ve doğal ögelerle zarifçe dengeliyor ve izleyicinin gözünü uzaklardaki dağ silueti ve eteklerinde yerleşmiş şirin bir kasabaya doğru yönlendiriyor. Toprak kahverengileri, yumuşak yeşiller ve serin mavilerden oluşan muted ama zengin renk paleti, yumuşak ışıkla aydınlanan huzurlu bir günü çağrıştırıyor. Burada sakin bir ritim var; deniz esintisini derin nefesle hissetmeye ve güneşin sıcaklığını almaya davet ediyor. Tarihsel olarak, bu eser doğanın sakin anlarına duyulan derin bir hayranlığı ifade ediyor, Akdeniz kıyısındaki küçük bir köyün ince güzelliğini yakalıyor ve 19. yüzyıl sonu manzara geleneklerinde ışık ve atmosfer üzerindeki ustalığı gösteriyor.