Deze ontroerende scène ontvouwt zich langs een serene kuststrook waar land en zee zachtjes samenkomen onder een kalme lucht. De delicate penseelstreken van de kunstenaar vangen de subtiele beweging van de golven die tegen de kust dansen, met schuimige toppen verlicht door zacht natuurlijk licht. Rechts staat een oud stenen gebouw met een rood pannendak als een stille wachter, waarvan de verweerde gevel de verhalen van de tijd vertelt. Dichtbij het gebouw staat een eenzame figuur, waarschijnlijk een lokale bewoner, die een menselijke aanwezigheid toevoegt zonder de rustige sfeer van het schilderij te verstoren.

De compositie balanceert elegant het uitgestrekte water en de lucht aan de linkerkant met de architectonische en natuurlijke elementen aan de rechterkant, en leidt het oog naar de verre silhouetten van bergen en een pittoresk stadje aan hun voet. Het gedempte maar rijke kleurenpalet — een mix van aardse bruinen, zachte groenen en koele blauwtinten — roept een vredige dag op die badend in zacht licht is. Er is hier een rustgevend ritme, een stille uitnodiging om de zeebries in te ademen en de warmte van de zon te voelen. Historisch gezien drukt het werk een diepe waardering uit voor de stille momenten van de natuur, vangt de subtiele schoonheid van een Mediterraan kustdorpje en toont een vaardige beheersing van licht en sfeer, kenmerkend voor de landschapskunsttradities aan het einde van de 19e eeuw.