Ζωγραφισμένο ζωντανά, η σκηνή συλλαμβάνει μια έντονη στιγμή στο χείλος ενός μετασχηματιστικού συμβάντος, καταγράφοντας τόσο την ηρεμία πριν από την καταιγίδα όσο και το επερχόμενο χάος μιας πλημμύρας. Ο προεδρικός χώρος κυριαρχείται από μια άνιση γη, λεπτομερώς σχεδιασμένη με υφή εδάφους και διάσπαρτη βλάστηση, θυμίζοντας έναν φυσικό κόσμο που είναι έτοιμος για αλλαγή. Φιγούρες ντυμένες με αιθέρια ρούχα διασχίζουν το βραχώδες ύψωμα, οι εκφράσεις τους συνδυάζουν θαυμασμό και ανησυχία. Στον ορίζοντα, ένα απαλό ηλιακό φως φωτίζει το τοπίο, υποδηλώνοντας μια αιώνια μάχη ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, την ηρεμία και την αναταραχή. Αυτή η σύνθεση δημιουργεί μια αίσθηση κίνησης, οδηγώντας τα μάτια μας από το προσκήνιο στην εκτενή έκταση του ουρανού παραπάνω, όπου τα ουράνια σώματα υποδεικνύουν θεϊκή παρέμβαση, ρίχνοντας μια παράξενη λάμψη πάνω στο δραματικό που εκτυλίσσεται.

Η παλέτα χρωμάτων είναι ένας εντυπωσιακός συνδυασμός θερμών χρυσών και ψυχρών μπλε τόνων· η αντίθεση αυτή προκαλεί μια δυαδικότητα που μιλάει για ελπίδα και απελπισία. Σκούφες σύννεφα συγκεντρώνονται στον ουρανό καθώς φαίνεται να φυλακίζουν το φως, φέρνοντας μια ενδοσκοπική διάθεση στη ζωγραφιά. Αυτή η συναισθηματική επίδραση ηχεί βαθιά — κάποιος νιώθει το βάρος της προσεχούς μοιρασιάς ενώ παράλληλα είναι μάρτυρας μιας εκπληκτικής ομορφιάς που ξεπερνά τη σκηνή. Ιστορικά, αυτό το έργο ενσωματώνει την ρομαντική κίνηση, αντανακλώντας τη συντριπτική δύναμη της φύσης και τη δημιά του ανθρώπινου στοιχείου μέσα της, επιτρέποντάς μας να αναστοχαστούμε την ύπαρξή μας μέσα στο απέραντο σύμπαν. Η ικανότητα του Μάρτιν να συνδυάσει το τοπίο και την ανθρώπινη συναισθηματικότητα επιτρέπει στους θεατές όχι μόνο να παρατηρήσουν, αλλά και να νιώσουν την ίδια την ουσία αυτού του μυθολογικού αφηγήματος.