Η σκηνή ξε unfolds με μια στοιχειωτική ηρεμία, όπου το παγωμένο τοπίο αγκαλιάζει τη θυελλώδη θάλασσα. Κεντρικά στη ζωγραφιά, ένα πλοίο φαντάζει να έχει παγιδευτεί σε μια βίαιη στιγμή, καθώς υποκύπτει σε μια έκρηξη που εκπέμπει μια ζωηρή, τρομακτική πράσινη λάμψη. Αυτή η αντίθεση μεταξύ του φωτός και των θλιμμένων μπλε και βαθιών πράσινων τόνων του νερού γίνεται σχεδόν σουρεαλιστική· φαίνεται ζωντανό, συλλαμβάνοντας τον ταραχώδη χαρακτήρα της φύσης και της ανθρώπινης προσπάθειας σε μια σύντομη, δραματική στιγμή. Οι περιβάλλοντες βάρκες, σχεδόν σιλουέτες κατά του αυτού του υπερφυσικού φωτός, υπονοούν μια σκοτεινή πραγματικότητα· εκείνοι που βρίσκονται στο πλοίο παρακολουθούν το χάος και τον κίνδυνο που εκτυλίσσεται μπροστά τους, ίσως με δυσπιστία.

Όταν βυθίζομαι βαθύτερα στη σκηνή, με προσελκύουν οι λεπτομέρειες που αναδεικνύουν τη δεξιοτεχνία του καλλιτέχνη: οι λεπτές πινελιές που καθορίζουν τα βουνά στο φόντο, το subtile παιχνίδι σκιάς πάνω στα πλοία στο προσκήνιο, και η ανακλαστική επιφάνεια του νερού που φαίνεται να παλμεί με συναισθήματα. Η γενική παλέτα, κυρίως ψυχρών τόνων, εντείνει αυτή την αίσθηση απομόνωσης εν μέσω καταστροφής, δημιουργώντας μια συγκλονιστική υπενθύμιση των θαλάσσιων κινδύνων που ήταν πολύ συνηθισμένοι εκείνη την εποχή. Προκαλεί την ενσυναίσθηση του θεατή, εξάπτοντας συναισθήματα θλίψης και θαυμασμού για το θάρρος και την ευθραυστότητα της ζωής στη θάλασσα.