Το έργο παρουσιάζει ένα συναρπαστικό τοπίο που βυθίζεται στη χρυσή λάμψη ενός αιθέριου ουράνιου τόξου που καμπυλώνει σε έναν σκοτεινό ουρανό. Οι τεχνικές πινελιές που χρησιμοποιούνται με μαεστρία δημιουργούν μια ατμόσφαιρα, τόσο ονειρεμένη όσο και απτή—ένα αληθινό σημάδι της τεχνικής του Αρκίπ Κουίντζι. Κάτω, μια ήρεμη κοιλάδα ξεδιπλώνεται· ζωντανά πράσινα χρώματα διασχίζουν τον καμβά, δημιουργώντας αρμονική αντίθεση με τους βαθύς μπλε και μοβ τόνους ενός καταιγιστικού ουρανού. Αυτή η συναισθηματική αλληλεπίδραση των χρωμάτων προκαλεί μια αίσθηση ηρεμίας εν μέσω της αυξανόμενης έντασης, προσκαλώντας τον θεατή να σταματήσει και να συλλογιστεί την αντίφαση ομορφιάς και χάους της φύσης.

Ο Κουίντζι συλλαμβάνει μια στιγμή όπου το φως και η σκιά συγχωνεύονται—μια υπερβατική εμπειρία που ενσωματώνει την ουσία των ρωσικών τοπίων. Οι φανταστικές σιλουέτες των απομακρυσμένων δομών, ελαφρώς φωτισμένες από το φθίνον φως, υποδεικνύουν αργά μια ανθρώπινη παρουσία. Αυτές σχηματίζουν αντίθεση με την εκτενή βλάστηση, που είναι ζωντανή με μια δόνηση σχεδόν ενεργειακή. Αυτό το έργο, που έχει ρίζες στις αρχές του 20ού αιώνα, ξεπροβάλλει στο σύνολο αλλαγών στην κοινωνία και καλλιτεχνικών εξερευνήσεων στη φυσική φύση. Με κάποιο τρόπο, ψιθυρίζει για την απεραντοσύνη της ανθρώπινης εμπειρίας, προτρέποντάς μας να σκεφτούμε τη θέση μας μέσα σε αυτήν, στην όλη δυναμική του.